Ferran guardave pera hièstra. Non deishave pas de nheuar e ère malencarat pr'amor que non podie pas gésser entà jogar. Cuelhec un libre que i avie sus ua tauleta e lo comencèc de liéger. Ère "Eth gigant egoïsta".

En un pòble i avie un jardin meravilhós a on jogaven es mainatges. Un dia venguec un gigant e les didec que non i podien jogar mès. A londeman, es mainatges vederen qu'eth gigant avie barrat eth jardin tamb un mur. En iuèrn nheuèc fòrça e tot s'emplic e caperèc de nhèu. Arribèc era primauera, mès laguens eth jardin tostemp ère iuèrn e era nhèu non se n'anave pas jamès. Passèren fòrça iuèrns e eth gigant lèu ère un lampat de gèu. Un bèth dia, eth gigant vedec un audèth e un mainatge que s'avien calat en jardin per ua clatenèra que s'avie daurit en mur. Tanben vedec coma era primauera s'i calave en passar pera clatenèra. Alavetz determinèren d'esbauçar eth mur entà que toti podessen tier eth sòn jardin. Ferran barrèc eth libre e determinèc de gésser entath carrèr. Còp sec, era nhèu deishèc de quèir e campèc eth solei.

Eth e fòrça mainatges e mainades comencèren a jogar.