flaütaire de Hamelin". En tot era votz raconde eth conde, un artista

l'illustre en tot tier bères tecniques.

Hamelin ère ua vila polida e alègra enquia qu'un dia estèc envadida pes arrats. N'i avie autanti qu'eth baile amassèc eth conselh entà sajar de trapar ua solucion. Determinèren de méter podon per toti es cornèrs, mès era causa non anèc pas, cada dia n'i avie mès d'arrats.

Un bèth dia, un trobador arribèc ena vila e didec ath baile qu'eth podie trèir dehòra es arrats se li pagaven 1.000 escuts d'aur. Eth baile acceptèc eth tracte e eth trobador comencèc a sonar era flaüta. Toti es arrats lo seguiren enquia qu'eth trobador arribèc ath cant d'un arriu. Es arrats contunhèren caminant, queigueren en arriu e s'i neguèren (estofèren).

Eth trobador anèc a crubar, mès eth baile non li volec pas pagar es sòs convengudi. Alavetz, eth trobador tornèc a sonar era flaüta e toti es mainatges lo seguiren. Eth flaütaire marchèc dera vila e, amassa tamb eth, tota era mainadèra de Hamelin.

Es pairs e mairs demanèren ath baile que i hesse quauquarren. Eth baile anèc a cercar eth flaütaire e li paguèc çò que li deuie. Es mainatges tornèren tà casa e, d'alavetz enlà, eth baile tostemp complís era sua paraula.